Jak już pisałem na moim fanpage’u na facebooku King jest zagorzałym Demokratą, czym zaraził również swoje dzieci i rodzinę. Na twitterze nie jest jedynym Kingiem, który udziela się wypisując – często bzdury o partii przeciwnej. Jest również jego syn, znany w przestrzeni publicznej jako Joe Hill, ale jego pełne imię brzmi Joseph Hillstorm King. Zabieg był celowy, ponieważ Joe nie chciał zyskać rozgłosu na sławie ojca tylko samemu na niego zapracować. O jego prawdziwym pochodzeniu nie wiedział nawet jego wydawca. Co chwila można zobaczyć Stephena Kinga udostępniającego wpisy swojego syna, lub odwrotnie. Obaj wspierają się nawet w poglądach. Obaj również podzielają miłość do baseballu. King od lat jest fanem drużyny Red Socks co często podkreśla w swoich powieściach – tak samo jak swoje poglądy polityczne. Pisał również artykuły o samym sporcie i historii drużyny.

King ma również drugiego syna Owena Kinga, który również poszedł w ślady ojca i nie dość, że został pisarzem, to jeszcze jest wykładowcą uniwersyteckim. Razem z ojcem napisali głośną powieść „Śpiące królewny”, która ukazała się w 2017 roku.

Stephen King dostał w czasie swojej kariery wiele nagród. Jest najbardziej utytułowanym laureatem nagrody Brama Stokera. Dostał między innymi nagrodę Los Angeles Times, Nagrodę Edgara Allana Poe i wiele wiele innych. Niemal każda jego książka jest nominowana do którejś z tych najbardziej prestiżowych.

Po odstawieniu używek Król Horroru pozostał czysty i pozostaje taki do dziś. Nie bierze koki, nie chla alkoholu, a mimo wszystko pisze, regularnie wydając od jednej do dwóch książek rocznie.

Był rok 1999, lato i Króla Horroru dotknęło wtedy jedno z najbardziej przerażających przeżyć w jego życiu. Był w trakcie pisania biograficzno-poradnikowej książki o pisaniu i wybrał się na popołudniowy spacer, żeby rozprostować kości. Już od jakiegoś czasu nie miał weny i myślał o zaprzestaniu pisania książki. Szedł właśnie chodnikiem ulicy 5 w Center Lovell, w Maine, kiedy Bryan Smith nadjeżdżający z naprzeciwka zboczył z drogi i potrącił Króla Horroru. Później tłumaczył się policji, że został rozproszony przez swojego rottweilera siedzącego na przednim siedzeniu. King przeleciał ponad 4 metry i wylądował na poboczu ulicy 5. Doznał licznych obrażeń, m.in. wielokrotne złamanie biodra, połamanie żeber, uszkodzenie płóca. Przeszedł 5 operacji i terapię, ale po trzech tygodniach w szpitalu przetransportowano go do jego domu, gdzie dogorywał jeszcze przez długi czas. W końcu wrócił do pisania książki – wiedział, że umieści w niej niedawne wydarzenia – jednak ból biodra sprawiał, że nie wytrzymywał zbyt długo, bo wkrótce stawał się bardzo dokuczliwy.

W początkowym okresie po wypadku jego żona nakryła go siedzącego przy biurku i w pocie czoła piszącego „Pamiętnik rzemieślnika”. Wyglądał jak posąg, ale dłonie i palce nieustannie poruszały się po klawiszach maszyny do pisania. Tabitha podeszła bliżej i położyła mu rękę na plecach. Kiedy King spojrzał na nią zobaczyła, że jest cały we krwi. Okazało się, że siedział za długo i podrażnił miejsce zszycia po operacji, przez co zaczęło ono krwawić. Poprosił tylko żonę, żeby przeniosła mu ręcznik bo musi dokończyć rozdział. Tabitha wpadła w szał.

Ostatecznie King odkupił wóz, który go potrącił wiedząc, że znajdą się tacy, którzy będą traktować go jak relikt. Myślał czy by nie potraktować go młotem pnaumatycznym, ale ostatecznie po prostu go zezłomował. Bryan Smith – sprawca wypadku – natomiast był niepełnosprawnym pracownikiem budowalnym i 21 września 2000 roku, w tym samym dniu, w którym King obchodził swoje urodziny przedawkował leki przeciwbólowe i zmarł w wieku 43 lat.

Narkotyki to plaga sukcesu. Gdzie pojawia się sława kroczy za nią krok w krok problem nałogu.

Stephen King przekonał się o tym właśnie w momencie, kiedy wyprodukowano film „Carrie” na podstawie jego powieści o tym samym tytule. Poznał wtedy od środka świat gwiazd, Hollywood i wielkich produkcji. Teraźniejszy Stephen King nie przypomina ani trochę ówczesnego. Na internecie krąży wiele zdjęć i nagrań z wywiadów, na których King przypomina bardziej troglodytę, niż człowieka jakiego znamy dzisiaj. Miał długie włosy, gęstą brodę, był gruby i dużo palił. W tamtych latach poznał kokainę. Mówił, że pierwszy raz wciągnął ją w toalecie właśnie na jednej z gal wręczenia nagród i dostał ją od człowieka, którego znał z telewizji. Opisywał doświadczenie jako coś nadzwyczajnego, miał więcej energii – niemal nieskończone zasoby – i był bardziej towarzyski. Nic więc dziwnego, że wciąganie kokainy stało się nałogiem i niemal rytuałem jeśli chodziło o pisanie. Stephen King wciągał tak samo jak pił alkohol… kiedy pisał, dlatego był w stanie napisać kilkadziesiąt stron na jednym posiedzeniu. Sam wyznał, że miał tak podrażniony nos, że musiał wkładać sobie watę, żeby nie pokrwawić kartek.
Istnieje okres jego twórczości przesiąknięty nałogiem – można powiedzieć najmroczniejszy – kiedy King pisał dużo i wytrwale, a później nie pamiętał, że w ogóle to zrobił. Książka „Cujo” – najsłynniejszy przykład jego „zaćmienia” kokainowego i wzmożonego picia alkoholu – napisana została w miesiąc, a sam Stephen King przyznaje się, że niezbyt pamięta proces tworzenia książki.
Kolejnym przykładem jest powieść „Stukostrachy”, która również została dotknięta przez jego nałóg. Książka ma ponad 500 stron, ale King uważa, że jest w niej dobra historia tylko na około 200, reszta to zwykłe halucynacje narkotyczne i gdyby mógł napisać ją ponownie usunąłby większą ich część.
Zapytasz może czytelniku, dlaczego zatem King nie skończył z tym wszystkim raz na zawsze? Dlaczego nie przestał ćpać i chlać, przecież jego umysł jest na tyle ułożony, że na pewno potrafiłby wykrzesać taką siłę woli, aby to zrobić. Odpowiem, że może i by tak było, ale do tego wszystkiego dochodził jeszcze strach. Strach przed czym zapytasz?… No właśnie. Stephen King bał się, że po odstawieniu środków „dopingujących” nie będzie potrafił pisać. Mówi, że pił od zawsze, a odkąd zaczął ćpać kokainę pisało mu się jak nigdy, dlatego skończenie z tym wszystkim było tak trudne. Potrzebował naprawdę dobrego powodu i ten w końcu nadszedł. Jego żona i małe dzieci w końcu mieli dość. Tabitha postawiła mu ultimatum – brzmiące bardzo prosto: Kończysz z tym, albo odchodzę z dziećmi.
Stephen King nie musiał się długo zastanawiać. Strach przed niemocą pisarską i paranoją po odstawieniu alkoholu nie miały już znaczenia, przeważyła miłość do rodziny.
Życzę wam, żeby również w waszym życiu pojawił się ktoś, do kogo uczucie będzie miało na was podobny wpływ jak miłość Stephena Kinga do swojej rodziny.

Jaki koszmar i jednocześnie sen na jawie przeżywał Stephen King?

Od młodych lat był szanowanym, sławnym pisarzem, który miał na swoim koncie już kilka ekranizacji. To jednak była fasada, za którą skrywał się cień uzależnienia i niemocy. Pił odkąd pamięta, tak samo jak pisał. Pisał, kiedy pił i pił, kiedy pisał. Mówił, że był w stanie wypić 12 piw podczas jednego posiedzenia przy maszynie do pisania. Alkohol towarzyszył mu od zawsze, jednak problem nasilił się, kiedy Stephen King dostał zastrzyk gotówki po pierwszych bestsellerach. Pewnego razu wybrał się na spotkanie autorskie w miejscowej bibliotece. Był wtedy w cugu alkoholowym, na kacu, ale mimo wszystko postanowił się pojawić. Wiedział, że czekają na niego dziesiątki ludzi. Przyszedł chwiejąc się na nogach i przemawiał niezrozumiałym bełkotem, co zniechęciło widzów i w efekcie prawie wszyscy wynieśli się stamtąd zawiedzeni i zniesmaczeni. Stephen King nie zdawał sobie nawet z tego sprawy. Był zbyt pijany, żeby zrobiło to na nim wrażenie; po prostu wrócił do domu, a wieść o jego wyczynie rozniosła się szybko w postaci plotek.

Dla pisarza takiego jak Stephen King najlepszym terapeutą jest on sam i wypełnione tekstem kartki. Terapia polega na wypisaniu swoich grzechów i stworzeniu z nich jak najprawdziwszej historii. Stephen King zdawał sobie sprawę ze swojego problemu, lecz był on już na tyle duży, że ciężko było z tym skończyć. Skorzystał zatem z auto-terapii i napisał książkę pod tytułem „The Shining” („Lśnienie”). Za jej pomocą poukładał sobie w głowie pewne sprawy, co – być może – przyczyniło się do późniejszego skończenia z nałogiem.
Książka opowiada o pisarzu z problemami finansowymi, który dostaje propozycję przezimowania w hotelu Panorama w charakterze dozorcy pilnującego całego dobytku – w tym sprawującego pieczę nad rurami, podatnymi na zimno i całym wnętrzem hotelu. Jack Torrance był alkoholikiem. Pewnego razu w przejawie złości złamał synowi rękę uderzając go z twardego przedmiotu po tym jak mały Danny zniszczył jego maszynopis. Pewnej nocy jadąc ze swoim kumplem – kompletnie pijani – potrącili motocyklistę, który wpadł do rowu. Obaj wysiedli pewni, że popełnili morderstwo, ale nigdzie nie mogli znaleźć ciała. Od tamtego czasu przestali pić i właśnie w tym tkwi całe zło Lśnienia. Po odstawieniu alkoholu człowiek dziczeje. Jack ssał mocne leki starając się tym dostarczyć kubkom smakowym goryczy, którą kiedyś dostarczał mu alkohol, jednak to nie pomagało.
Może właśnie tego Stephen King bał się najbardziej – że dostanie paranoi. Co ostatecznie się stało? Jak zakończyła się historia jego nałogu i dlaczego pomogła w tym wielka miłość do rodziny? O tym dowiesz się Czytelniku w moich kolejnych wpisach. Wyczekuj ich z niecierpliwością.